Ik ben Bart. Eind jaren 90 kwam ik door privéomstandigheden in de financiële problemen. Omdat ik die graag opgelost wilde hebben ben ik gaan werken bij een werkgever die mij gouden bergen beloofde. De adviezen die ik kreeg, de werk-constructies waaronder ik toen ben gaan werken, hebben mijn problemen echter alleen maar verergerd. Ik kwam van de regen in de drup en kon mijn huis niet meer aanhouden. Mijn roer moest om.
Daarom ben ik naar Tilburg verhuisd waar mijn zus woont. Zij heeft mij enorm geholpen en steun voor mij gezocht. Er is bewindvoering opgestart en ik kreeg begeleiding van RIBW Brabant. Er moesten veel zaken opgepakt worden en gelukkig heb ik goede steun gekregen van mijn bewindvoering en de begeleiding. Langzaam kwam mijn leven weer op de rit. Er ontstond ruimte om mijn hobby’s op te pakken, om te gaan sporten. Op een gegeven moment zat ik weer zo goed in mijn vel dat ik aan werken begon te denken. Dat vond ik belangrijk, want ik wilde niet voor altijd een uitkering krijgen. Deze wens heb ik besproken met Sandy. Zij heeft mijn wens direct serieus genomen en is samen met mij aan de slag gegaan.
Ik wilde graag sportleraar of Jiu-jitsu leraar worden, maar ik wist ook dat ik niet direct de arbeidsmarkt op kon. Met Sandy heb ik uitgezocht wat ik wilde, wat ik kon en toen hebben we een plan gemaakt. Dit was nodig om dat ik niet wist hoe ik mijn doel zelf kon bereiken. Tenslotte was ik al een tijd uit de running was, had ik negatieve ervaringen opgedaan bij mijn laatste werkgever en had ik nog geen enkele werkervaring of kennis van het werk dat ik wilde gaan doen. Samen hebben we uitgezocht wat ik nog moest leren. Ergens rond die tijd startte ook de jobcoaching. Ik kreeg dus volop steun.
We hebben onderzocht of ik een stageplek kon krijgen als Jiu-jitsu leraar. Die kans kreeg ik, ik kon stagelopen. Zo kon ik ervaren of ik het vak als leraar leuk genoeg vond en wat ik misschien nog zou moeten leren als leraar, bijvoorbeeld in de omgang met leerlingen. Zo kwam ik erachter dat ik niet op korte termijn leraar zou kunnen worden. Je moest daarvoor eerst alle banden (dus ook de zwarte) hebben en een dure opleiding volgen. Mijn doel zou ik dus niet op korte termijn kunnen bereiken.
Inmiddels wist ik wel dat ik wilde werken. Daarom zijn we verder gaan zoeken om te kijken of er nog ander werk was wat ik graag zou willen doen, niet zomaar een baan, maar werk dat bij mij past. Ik wilde graag werken met ouderen, iets doen voor een ander, waardering krijgen, zelfstandig werken, vrijheid hebben. En zo kwam van het een het ander en ben ik betaald gaan werken. Inmiddels werk ik in mijn tweede contract binnen het persoon- en postvervoer. Ik heb twee jaar werkervaring en werk ik met plezier. Het bedrijf waar ik werk is ook tevreden over mij. En voor de toekomst durf ik ook te denken aan een andere baan, want ik wil me nog verder ontwikkelen. Mijn leven ziet er inmiddels gelukkig weer goed uit. Om de toekomst maak ik me minder zorgen, want ik heb geleerd op oplossingen te vinden of om steun te vragen.